اشک . . .

«  اشک  »

قطره دلش دریا می‌خواست .

خیلی وقت بود که به خدا گفته بود .

هر بار خدا می‌گفت :

از قطره تا دریا راهی است طولانی  .

راهی از رنج ، عشق و صبوری .

هرقطره را لیاقت دریا نیست .

قطره عبور کرد و گذشت .

قطره پشت سر گذاشت .

قطره ایستاد و منجمد شد .

قطره روان شد و راه افتاد .

قطره از دست داد و به آسمان رفت

و هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت .

تا روزی که خدا گفت :

امروز روز توست . روز دریا شدن .

خدا قطره را به دریا رساند .

قطره طعم دریا را چشید ، طعم دریا شدن را .

اما . . .

روزی قطره به خدا گفت :

از دریا بزرگتر ، آری از دریا بزرگتر هم

هست ؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خدا گفت : هست .

قطره گفت : پس من آن را میخواهم .

بزرگترین را . بی نهایت را .

خدا قطره را برداشت و در دل آدم گذاشت

و گفت : اینجا بی نهایت است .

آدم عاشق بود .  .  .

دنبال کلمه ای می گشت تا عشق را توی آن بریزد .

اما هیچ کلمه ای توان سنگینی عشق را نداشت.

آدم همه ی عشقش را توی یک قطره ریخت  .

قطره از قلب عاشق عبور کرد و وقتی

از چشم عاشق چکید ،

خدا گفت : حالا تو بی نهایتی ، چون که

عکس من در اشک عاشق است .